Urodził się 27 lutego 1874r. w rodzinie chłopskiej we wsi Pieszczatki w gm. Połowce, w pow. brzeskim. Po ukończeniu Połowieckiej Szkoły Ludowej pracował jako nauczyciel w cerkiewnych szkołach gramoty. W końcu XIX wieku skierowano go do Choroszczy, gdzie był 10 lat nauczycielem w tutejszej cerkiewnej szkole parafialnej. 14 października 1901 r. ożenił się z Choroszczanką, Anną Jarocką c. Gabriela i Marii z d. Walczuk. Ich ślub odbył się w choroszczańskiej cerkwi. W 1903 r. urodziła się im córka Eugenia, dwa lata później syn Teodor, a wkrótce Wasilij, który w wieku 4 lat zmarł na szkarlatynę. W 1915 r. rodzina Puszkarewiczów udała się w bieżeństwo do Rosji i przebywała w Moskwie. Tam, przy filii Grodzieńskiego Duchownego Konsystorza Prokopij Puszkarewicz zdał egzamin na psalmistę i do 1920 r. był regentem w cerkwi przy moskiewskim Miejskim Kalitnikowskim Posiołkie dla bieżeńców. W 1920 r. powrócił z rodziną do ojczyzny i ukazem Grodzieńskiego Konsystorza z 20 października 1920 r. pełnił obowiązki psalmisty w cerkwi w Choroszczy do 1 października 1928 r. W Lewkowie Starym był psalmistą od 1 do 18 października 1928 r,, diakonem do 1 września 1929 r. Do 17 listopada 1931 r. był psalmistą w Mielniku, a od 9 grudnia 1931 r. do 21 sierpnia 1934 r. w Dubinach. Powrócił do Lewkowa Starego, gdzie prowadził chór do 30 października 1937 r. Przeniesiono go następnie do Wasilkowa. Po zdaniu egzaminów otrzymał święcenia kapłańskie i w grudniu 1939 r. objął parafię w Nowej Woli. Był tam proboszczem 10 lat. W grudniu 1949 r., w czasie służby w cerkwi zasłabł. Zmarł w szpitalu białostockim 23 grudnia 1949 r. Został pochowany przy cerkwi w Choroszczy.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się w 1845 r. W 1869 r. ukończył Seminarium Duchowne w Twerze i rozpoczął pracę jako nauczyciel w guberni kowieńskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 14 listopada 1871 r. z rąk bp kowieńskiego Józefa (Drozdowa). Po sześciu latach pracy duszpasterskiej na Wileńszczyźnie zdecydował się objąć parafię położoną na krańcach ówczesnego imperium rosyjskiego. Wybór parafii w Choroszczy był świadomy a młody, gorliwy duchowny potraktował pracę w środowisku wielowyznaniowym jako życiową misję. Dzięki jego staraniom i uporowi zbudowano nową cerkiew, którą wyświęcono w 1883 r. Ks. T. Jaszyn był aktywnym działaczem oświatowym, założycielem szkół cerkiewno parafialnych, a w 1901 r. szkoły dla dziewcząt, założył również parafialną bibliotekę i dziecięcy chór. Władze cerkiewne wysoko ceniły zasługi ojca T. Jaszyna wielokrotnie go nagradzając – w 1888 r. skufią, 1895 r. kamiławką, a w 1899 krzyżem napierstnym. W 1895 r. powierzono mu obowiązki pomocnika białostockiego dziekana. Rok później, w 1896 r., z okazji 25-lecia pracy duszpasterskiej od duchowieństwa dekanatu otrzymał ikonę Zbawiciela. W służbie Cerkwi wspomagały go żona Katarzyna i córki Anna i Helena, syn Mikołaj wybrał także drogę duchowną. Ks. T. Jaszyn zmarł 23 października 1905.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się około 1457 r., był synem wojewody kijowskiego Iwana Chodkiewicza i Agnieszki, księżnej z Bielskich. W 1482 r. trafił do niewoli tatarskiej wraz z ojcem, matką i dwiema siostrami. Ojciec i nieznana z imienia siostra zmarli na Krymie. Zasługi Iwana Chodkiewicza dla Jagiellonów nie zostały zapomniane. To dzięki staraniom króla, Kazimierza Jagiellończyka, z niewoli powróciła księżna Agnieszka Chodkiewiczowa, córka i syn Aleksander. W 1495 r. rozpoczęła się służba Aleksandra na dworze królewskim. W 1498 r., w rodowym centrum w Gródku (zamek Supraśl) Aleksander powołał do życia prawosławne zgromadzenie zakonne. W 1500 r. mnisi przenieśli się na uroczysko Suchy Hrud, dając początek przyszłej Ławrze Supraskiej. W 1501 r. na uposażenie monasteru Aleksander przekazał, m.in. włość choroską. W latach 1501-1507 Aleksander pełnił funkcję starosty pińskiego, a od 1502 r. koniuszego nadwornego. W 1505 r. otrzymał od wielkiego księcia przywilej na Rodowalne, Popławczone i Brzostowicę, a w 1506 r. na wsie w powiecie żołódzkim. 11 maja 1506 r. król nadał mu godność marszałka gospodarskiego Wielkiego Księstwa Litewskiego. 24 stycznia 1507 r. Aleksander Chodkiewicz reprezentował w Krakowie dygnitarzy litewskich na koronacji króla Zygmunta I Starego. Być może wówczas, dzięki staraniom Aleksandra, król Zygmunt I podpisał akt nadania praw miejskich, magdeburskich Choroszczy, a wkrótce w Wilnie, w obecności Rady Królewskiej potwierdził przekazanie mnichom supraskim miasteczka Choroszcz wraz z włością.W 1508 r. Aleksander został mianowany komisarzem do spraw regulacji granic litewskich. W 1509 r. posądzono udział w spisku kniazia Glińskiego, wraz z Olbrachtem Gasztołdem i Mikołajem Hlebowiczem, spędziłw więzieniu 2 lata. Posądzenie było niesłuszne, bo w maju 1511 r. odzyskał wolność i łaskę królewskąW trakcie II wojny moskiewskiej (1512-1522), w 1513 i 1514 r. posłował wraz z Olbrachtem Gasztołdem
do Korony z prośbą o posiłki dla wojska litewskiego. Po upadku Smoleńska, w marcu 1514 r. sejm litewski wysłał
powtórnie Aleksandra Chodkiewicza do Korony z prośbą o jak najrychlejsze przygotowanie posiłków. Podczas
III wojny z Moskwą Chodkiewicz wespół z Pawłem Naruszewiczem sprawował nadzór nad ściąganiem
podatku. W latach 30. XVI wieku, po odzyskaniu Siewierszczyzny, król polecił Aleksandrowi ufortyfikowanie
zamku w Poczapowie, lecz do tego przedsięwzięcia nie doszło na skutek utraty ziemi siewierskiej. Z ramienia
wielkiego księcia, jako komisarz prowadził prace nad poprawą granic między Koroną i Litwą (w latach: 1516,
1531, 1532, 1537) oraz Prusami (1545). Za ten trud monarcha nagrodził Aleksandra wieloma przywilejami.
Oprócz swych dóbr dziedzicznych Aleksander czerpał dochody z licznych dzierżaw dóbr królewskich: puńskiej
(1501-15011), ostryńskiej (1518-1522), wilkiejskiej (1522-1544), knyszyńskiej (1530-1544), użlkiejskiej
(1536) i brzeskiej (1529-1549). Jako dzierżawca starostwa knyszyńskiego dokonał pomiary włócznej i założył
miasto Knyszyn.
Według popisu wojskowego z 1528 r. posiadał 3216 dymów, co lokowało go na 11 miejscu wśród magnatów litewskich,
a według popisu z 1529 r. miał 1600 rodzin służebnych, stąd, na wojnę miał wystawić oddział złożony
z dwustu koni.
Aleksander, wychowany w prawosławiu, dbał o rozwój rodowej fundacji – monasteru Zwiastowania NMP
w Supraślu. W 1530 r., wspólnie z Jerzym ks. Słuckim i Iwanem Hornostajem został opiekunem metropolii
kijowskiej. Po objęciu rządów na Litwie przez Zygmunta Augusta, w październiku 1544 r. Aleksander został
mianowany wojewodą nowogródzkim. Nominacja ta wieńczyła jego karierę i zasługi. W 1547 r. sędziwy magnat
uczestniczył w obradach Sejmu, przemawiając jako wojewoda nowogródzki. Było to jego ostatnie publiczne
wystąpienie. Zmarł 29 maja 1549 r. i zgodnie z wolą pochowano go w rodzinnym mauzoleum – supraskim
monasterze. Trzy lata później, obok męża spoczęła księżna Wasylisa Jarosławowiczówna z Hołowczyńskich.
Spadkobiercami rodowych dóbr zostali synowie: Hieronim, Grzegorz i Jerzy Chodkiewiczowie. To Grzegorzowi
przypadła, m.in. Choroszcz z włością.
Autor: Halina Surynowicz
O północy zostały odprawione uroczyste nabożeństwa Powieczerza, Jutrzni i Świętej Liturgii. Przychodzi na ziemię Syn Boży Jezus Chrystus Zbawiciel Świata. Jego wcielenie jest wielką tajemnicą wiary i najwyższą łaską człowiekowa. Zbawiciel przychodzi wziąć na siebie grzechy ludzi i odkupić ich z niewoli szatana.
Moment Wcielenia, kiedy Bóg staje się również człowiekiem – jest początkiem naszego zbawienia i przebóstwienia skażonej grzechem ludzkiej natury. Każdy wierzący i żyjący zgodnie z Ewangelią został, z miłości Bożej, obdarowany nadzieją życia wiecznego. Tę wielką radość odczuwamy szczególnie podczas świąt. W tej nadziei i radości pozdrawiam wszystkich Wiernych prawosławnych. Niech radosne dni świąt upłyną w miłości, spokoju i dobrym zdrowiu, a nowy 2009 rok będzie pełen obfitych łask Bożych i przyniesie nam dużo radości i pokoju.
Jakub
Prawosławny Arcybiskup Białostocki i Gdański
[slideshow gallery_id=”1″]
W związku z 500 leciem Parafii Prawosławnej w Choroszczy w 2007 została wydana Monografia parafii autorstwa p. Haliny Surynowicz. (more…)
