Urodził się 11 lipca 1883 r. w Czasomach (? nieczytelne) w byłej gub. siedleckiej. Pochodził z rodziny duchownej. W 1901 r. ukończył Wołyńskie Seminarium Duchowne. W 1902 r. bp Eulogiusz wyznaczył go psalmistą w żeńskim monasterze w Teolinie, w 1905 r. został psalmistą w cerkwi w Sandomierzu. W 1910 r. ukończył techniczną szkołę rolniczą i od 1914 r. pracował jako technik przy robotach ziemnych przy budowie cerkwi na Wołyniu i na Kijowszczyźnie. Wówczas zawarł związek małżeński z Marią Motowicką c. Jana. W 1915 r. urodził się im syn Borys, a w 1919 r. Eugeniusz. W latach 1920-1921 W. Łopatiński pracował jako technik przy budowie mostów w pow. dubieńskim. 22 października 1923 r. bp Aleksy mianował go psalmistą w cerkwi w Narwi, a na diakona wyświęcił 13 listopada 1923 r. Po wyświęceniu 20 czerwca 1924 r. w stan kapłański został ks. W. Łopatiński proboszczem w Dubiczach w pow. bielskim. Od 1928 r. powierzono mu parafię w Choroszczy, a w latach 1929-1931 prowadził filialną cerkiew w Starosielcach.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się 27 września 1858 r. we wsi Czeremoszno w powiecie kowelskim na Wołyniu, w rodzinie duchownego. Ukończył duchowną szkołę powiatową w Mielcach, Wołyńskie Duchowne Seminarium w Krzemieńcu i Seminarium Duchowne w Chełmie Lubelskim. Edukację teologiczną zakończył w 1881 r. W latach 1881-1884 studiował medycynę na Wydziale Medycznym w Warszawie. 31 sierpnia 1884 r. zawarł związek małżeński z 18-letnią Anną Sieriebriannikową, c. Jerzego i Kseni i rozpoczął pracę jako urzędnik w Konsystorzu Duchownym w Warszawie. We wrześniu 1894 r. otrzymał święcenia diakońskie i stanowisko diakona w soborze w Piotrkowie Trybunalskim, a wkrótce mianowano go proboszczem cerkwi przy Urzędzie Celnym w Prażce w pow. wieluńskim i kapelanem Straży Granicznej rejonu kaliskiego i częstochowskiego. 12 stycznia 1886 r. przeniesiono go do cerkwi przy Urzędzie Celnym w Grajewie. W 1889 r. został proboszczem cerkwi w Balli w pow. augustowskim. Z polecenia Konsystorza warszawskiego rewizował Klasztor Żeński w Teolinie. W 1894 r. został proboszczem cerkwi szczyńskiej na Chełmszczyźnie, a od 1 lutego 1902 r. proboszczem cerkwi w Płońsku. Trzy lata później objął parafię w Wysokim Mazowieckiem, a od 1 maja 1910 r. cerkiew w Kolnie. Tam zastała go I wojna światowa i mobilizacja jako kapelana do 2 lazaretu 4 Dywizji Piechoty 6 Korpusu Armii Rosyjskiej, której zadaniem była obrona twierdzy Modlin. Tu został ranny. W czasie walk o Tarnopol stracił przechodnią cerkiew, a uszedł z życiem- jak pisał – dzięki Św. Darom, Antymisowi, Darochranitielnicy i Epitrachillowi, które miał przy sobie. W czasie wojny żona Anna z córką Nadzieżdą przebywały w Moskwie. Syn Sergiusz został zmobilizowany do wojska, walczył na Kaukazie, ale jego los nie był znany. Po powrocie z Rosji w 1921 r. ks. prot. K. Jarmołowicz 10 listopada 1924 r. został skierowany do Choroszczy. Administrował parafią do 1 stycznia 1928 r. W czasie swojej długiej, prawie 50 letniej służby duchownej był nagrodzony nabiedrennikiem, skufia, kamiławką, orderami św. Anny 3 i 2 stopnia, złotym synodalnym, napierstnym krzyżem, orderem św. Włodzimierza 4 stopnia, w 1925 r. protojerejstwem i palicą. Ks. K. Jarmołowicz do 1932 r. był proboszczem parafii w Nowoberezowie.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się w 1898 r. w rodzinie mieszczańskiej w m. Dubno. W maju 1919 r. ukończył Wołyńskie Duchowne Seminarium w Krzemieńcu. Wyświęcony został na diakona 3 czerwca 1922 r., a 5 czerwca 1922 r. na duchownego. 14 czerwca 1922 r. skierowano go do parafii w Choroszczy. Jego żoną była Nadzieja, c. Tymoteusza z d. Matwiejczuk, urodzona 7 listopada 1898 r. 15 lipca 1923 r. urodziła się im córka Galina. Od 1924 r. ks. B. Gurniejczuk był kolejno proboszczem w Michałowie i Bielsku Podlaskim (p.o). Ks. Gurniejczuk zmarł 2 maja 1942 r.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się 27 lutego 1874r. w rodzinie chłopskiej we wsi Pieszczatki w gm. Połowce, w pow. brzeskim. Po ukończeniu Połowieckiej Szkoły Ludowej pracował jako nauczyciel w cerkiewnych szkołach gramoty. W końcu XIX wieku skierowano go do Choroszczy, gdzie był 10 lat nauczycielem w tutejszej cerkiewnej szkole parafialnej. 14 października 1901 r. ożenił się z Choroszczanką, Anną Jarocką c. Gabriela i Marii z d. Walczuk. Ich ślub odbył się w choroszczańskiej cerkwi. W 1903 r. urodziła się im córka Eugenia, dwa lata później syn Teodor, a wkrótce Wasilij, który w wieku 4 lat zmarł na szkarlatynę. W 1915 r. rodzina Puszkarewiczów udała się w bieżeństwo do Rosji i przebywała w Moskwie. Tam, przy filii Grodzieńskiego Duchownego Konsystorza Prokopij Puszkarewicz zdał egzamin na psalmistę i do 1920 r. był regentem w cerkwi przy moskiewskim Miejskim Kalitnikowskim Posiołkie dla bieżeńców. W 1920 r. powrócił z rodziną do ojczyzny i ukazem Grodzieńskiego Konsystorza z 20 października 1920 r. pełnił obowiązki psalmisty w cerkwi w Choroszczy do 1 października 1928 r. W Lewkowie Starym był psalmistą od 1 do 18 października 1928 r,, diakonem do 1 września 1929 r. Do 17 listopada 1931 r. był psalmistą w Mielniku, a od 9 grudnia 1931 r. do 21 sierpnia 1934 r. w Dubinach. Powrócił do Lewkowa Starego, gdzie prowadził chór do 30 października 1937 r. Przeniesiono go następnie do Wasilkowa. Po zdaniu egzaminów otrzymał święcenia kapłańskie i w grudniu 1939 r. objął parafię w Nowej Woli. Był tam proboszczem 10 lat. W grudniu 1949 r., w czasie służby w cerkwi zasłabł. Zmarł w szpitalu białostockim 23 grudnia 1949 r. Został pochowany przy cerkwi w Choroszczy.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się w 1845 r. W 1869 r. ukończył Seminarium Duchowne w Twerze i rozpoczął pracę jako nauczyciel w guberni kowieńskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 14 listopada 1871 r. z rąk bp kowieńskiego Józefa (Drozdowa). Po sześciu latach pracy duszpasterskiej na Wileńszczyźnie zdecydował się objąć parafię położoną na krańcach ówczesnego imperium rosyjskiego. Wybór parafii w Choroszczy był świadomy a młody, gorliwy duchowny potraktował pracę w środowisku wielowyznaniowym jako życiową misję. Dzięki jego staraniom i uporowi zbudowano nową cerkiew, którą wyświęcono w 1883 r. Ks. T. Jaszyn był aktywnym działaczem oświatowym, założycielem szkół cerkiewno parafialnych, a w 1901 r. szkoły dla dziewcząt, założył również parafialną bibliotekę i dziecięcy chór. Władze cerkiewne wysoko ceniły zasługi ojca T. Jaszyna wielokrotnie go nagradzając – w 1888 r. skufią, 1895 r. kamiławką, a w 1899 krzyżem napierstnym. W 1895 r. powierzono mu obowiązki pomocnika białostockiego dziekana. Rok później, w 1896 r., z okazji 25-lecia pracy duszpasterskiej od duchowieństwa dekanatu otrzymał ikonę Zbawiciela. W służbie Cerkwi wspomagały go żona Katarzyna i córki Anna i Helena, syn Mikołaj wybrał także drogę duchowną. Ks. T. Jaszyn zmarł 23 października 1905.
Autor: Halina Surynowicz