Urodził się 1 czerwca 1893 r. w Świsłoczy. Tamże, w 1911 r. ukończył Seminarium Nauczycielskie, a w 1914 r. Szkołę Psalmistów w Grodnie. Skierowano go wówczas do cerkwi bliźniańskiej w pow. słonimskim. Wkrótce został powołany do wojska. Przez okres I wojny był pisarzem w kancelarii RKU w Wołkowysku. Zwolniono go w 1918 r. po demobilizacji wojsk rosyjskich. Wstąpił w związek małżeński z Olgą Gutor, c. Sergiusza ur. 7 lipca 1899 r. W 1920 r. bp Włodzimierz mianował go psalmistą w cerkwi w Świsłoczy. W kwietniu 1925 r. abp Aleksy przeniósł go do cerkwi w Jałówce, a w listopadzie wyświęcił go na diakona do tejże cerkwi. W latach 1926-1934 był psalmistą w Białowieży, potem w Boćkach, uczył także religii. 19 grudnia 1939 r. abp Pantelejmon wyświęcił go na prezbitera cerkwi w Boćkach a wkrótce, 19 stycznia 1940 r. został skierowany do cerkwi w Królowym Moście. 12 kwietnia 1949 r. na jego prośbę abp Tymoteusz przeniósł go do cerkwi w Choroszczy. W Choroszczy zamieszkiwał z rodziną – z matuszką i 5 dzieci, córką Wierą, jej mężem Jerzym Turowskim i wnukiem Igorem. Był tu proboszczem do 25 stycznia 1952 r., objął wówczas parafię w Fastach. Nagrodzony był kamiławką, w 1947 r., złotym napierstnym krzyżem w 1949 r., w następnych latach otrzymał protojerejstwo. Zmarł w 1972 r. i został
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się 29 stycznia 1885 r. w Grodnie, w rodzinie wojskowego, Michała i Stefanii z d. Kreczetowicz. W 1899 r. ukończył szkołę duchowną w Wilnie, a w 1903 r. gimnazjum w Kijowie. W latach 1903-1904 pracował jako urzędnik w administracji cywilnej, a do1914 r w administracji wojskowej. Zmobilizowany do Armii Rosyjskiej, walczył w szeregach III Armii Frontu Zachodniego. Rozkazem carskim, w czerwcu 1916 r., nagrodzono go orderem św. Stanisława 3 stopnia. W listopadzie 1916 r. otrzymał order św. Anny 3 stopnia walcząc w szregach XI Armii Frontu Południowo-Zachodniego. 11 listopada 1916 r. zawarł związek małżeński z Walentyną Popową, córką duchownego, ks. Jana Popowa. Obywatelstwo polskie otrzymał w 1926 r., a 1 grudnia 1927 r. bp Aleksy mianował go psalmistą w cerkwi w Jatwiesku w pow. skidelskim. Po dwóch latach przeniósł go do więzowieckiej cerkwi w dekanacie dzięciolskim. W lipcu 1934 r. na jego prośbę przeniesiono go do cerkwi w Ohonowie, a rok później był psalmistą w Koreliczach w pow. nowogródzkim. W grudniu 1936 r. został psalmistą w cerkwi w Wasilkowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 maja 1942 r. z rąk bp Atanazego, a 17 czerwca 1942 r. został proboszczem parafii w Albertynie w dekanacie byteńskim. Wkrótce mianowano go proboszczem w Mieżewiczach, rok później, we wrześniu 1943 r. w Szyłowiczach tegoż dekanatu. 16 lipca 1944 r. bp Tymoteusz powierzył mu obowiązki proboszcza parafii w Starosielcach (zatwierdził 27 grudnia 1945 r.). Na własną prośbę, 24 czerwca 1946 r. został proboszczem w Choroszczy. Od kwietnia 1949 r. był kolejno proboszczem: w Królowym Moście, w parafii klasztornej na Grabarce, Dojlidach, Jałówce i Kuźnicy. Zmarł 14 kwietnia 1970 r. Pochowano go przy cerkwi w Dojlidach.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się 1 lipca 1901 r. we wsi Żołkin, w pow. pińskim, w rodzinie duchownego. W 1920 r. ukończył Mińskie Seminarium Duchowne. 6 stycznia 1922 r. zawarł związek małżeński z Walentyną c. ks. prot. Aleksandra Lubicza. 19 lutego 1922 r. został wyświęcony przez bp Włodzimierza w katedrze grodzieńskiej na prezbitera i skierowany na probostwo do parafii we wsi Borowa w pow. pińskim. 8 sierpnia 1925 r. przeniesiono go do cerkwi w Białousach w pow. stolińskim. 6 grudnia 1933 r. decyzją abp poleskiego Aleksandra mianowano go rejonowym misjonarzem na powiaty: stoliński i łuniniecki. 6 lutego 1935 r. został dziekanem 1. okręgu w pow. stolińskim. 9 grudnia 1937 r. abp poleski przeniósł go do cerkwi w Stolinie, gdzie prowadził parafię do maja 1944 r. W okresie okupacji niemieckiej pełnił w Stolinie funkcję burmistrza. 22 maja 1944 abp Benedykt przyjął go do diecezji grodzieńskiej, a 24 maja 1944 r. mianowano go nieetatowym wikariuszem w cerkwi w Sokółce. 21 sierpnia 1944 r. powierzono mu obowiązki proboszcza parafii prawosławnej w Choroszczy, a 31 października zatwierdzono go na to stanowisko. Zamieszkiwał w Choroszczy z matuszką Walentyną i córką Olgą (ur. w 1929 r.). Był cenionym duchownym – świadczą o tym wyróżnienia i awanse. W 1923 r. odznaczono go nabiedrennikiem, w 1929 skufią, w 1933 kamiławką. 24 grudnia 1934 r. za gorliwą pracę w akcji zwalczania sekciarstwa w powiatach stolińskim i łuninieckim od apb poleskiego otrzymał list dziękczynny, a w 1937 r. złoty krzyż napierstny. 5 lutego 1942 r. z okazji dwudziestolecia pracy duszpasterskiej mianowano go protojerejem. 31 października 1945 r. bp Tymoteusz za gorliwą pracę na rzecz św. Cerkwi prawosławnej nagrodził ks. prot. A. Mackiewicza palicą, a 24 czerwca 1946 r. metropolita Dionizy zatwierdził, przyznany mu przez bp Tymoteusza, ozdobny z kamieniami złoty krzyż napierstny. Ks. prot. A. Mackiewicz w Choroszczy był proboszczem do czerwca 1946 r., choć 1 stycznia 1946 r. decyzją bp Tymoteusza delegowano go na stanowisko proboszcza soboru NMP w Bielsku Podlaskim i dziekana bielskiego. W tym okresie w pracy duszpasterskiej w Choroszczy wspierał go ks. Mikołaj Pasternaki ze Starosielc. Od 7 czerwca 1946 r. do 9 września 1946 r. ks. prot. A. Mackiewicz był pierwszym wikarym soboru w Białymstoku i dziekanem okręgu Białystok, był także członkiem i przedstawicielem Warszawskiego Konsystorza na teren diecezji białostockiej – otrzymał wówczas mitrę. 18 stycznia 1949 r. został aresztowany z całą rodziną przez UB w Białymstoku i wydalony do ZSRR. Tam skazano go na 25 lat więzienia. Do Polski powrócił w 1955 r. Pełnił obowiązki proboszcza kolejno: w Bielsku Podlaskim, Suwałkach-Ełku-Augustowie, Rybołach, a w latach 1957-1979, do przejścia w stan spoczynku, był proboszczem parafii św. Michała w Bielsku Podlaskim. Zmarł 5 września 1984 r., został pochowany na cmentarzu w Dojlidach.
Autor: Halina Surynowicz
Poczajowska Ikona Matki Bożej znajduje się w Ławrze Poczajowskiej na Ukrainie i należy do najbardziej czczonych wśród Słowian. W 1559 r. grecki metropolita Neofita podarował Ikonę Annie Gojskiej – dziedziczce majątku, na terenie, którego znajdowała się Ławra Poczajowska. Z biegiem czasu zauważono, że Ikona emanuje niezwykłą światłością. Wkrótce miał miejsce pierwszy cud uzdrowienia. Niewidomy od urodzenia brat Gojskiej odzyskał zdrowie. Po tym wydarzeniu, które miało miejsce w 1597 r., Anna Gojska postanowiła przekazać Ikonę do monasteru w Poczajowie. Od 1649 r. Ikona znajdowała się w głównej świątyni – soborze Świętej Trójcy. W 1675 r. dzięki modlitwom mnichów przed Świętą Ikoną, monaster został ocalony od oblegających go wojsk tureckich. W noc poprzedzającą szturm nad monasterem ukazała się świetlista postać Bogarodzicy otoczonej aniołami. Widzieli ją również Turcy, którzy strzelali z łuków, ale strzały zawracały ku nim. Był to dla pogan widoczny znak opieki Matki Bożej nad monasterem. W latach 1721-1831 monaster poczajowski znajdował się w rękach unitów. Z tego okresu pochodzi, spoczywająca na głowie Bogarodzicy korona, nadana przez papieża jako dowód cudotwórczości Ikony. Koronacja Ikony miała miejsce w 1733 r. W 1831 r. monaster powrócił do prawosławnych. Od tej pory przed opuszczającą się z ikonostasu Ikoną, znajdującą się nad królewskimi wrotami, tłumnie gromadzą się wierni, odprawiane są uroczyste akatysty i mnożą się przypadki uzdrowień1. Inicjatywa przywiezienia kopii Ikony Poczajowskiej Matki Bożej do cerkwi w Choroszczy wyszła od ks. Wł. Garustowicza, który zapragnął ją sprowadzić w 10 rocznicę otrzymania święceń kapłańskich. Jubileusz zbiegał się w czasie ze świętem Ikony Matki Bożej. W 1934 r. ks. Wł. Garustowicz i członkowie bractwa naszej cerkwi udali się z pielgrzymką do Ławry Poczajowskiej. 4 sierpnia 1935 r. kopię Ikony Matki Bożej przywiózł do Białegostoku archimandryta Beniamin z duchowieństwem. O godz. 17 na dworzec PKP w Białymstoku przybyły rzesze wiernych z okolicznych parafii i Białegostoku. Ikonę i archimandrytę witało miejscowe duchowieństwo na czele z dziekanem białostockim, ks. J. Guszkiewiczem i proboszczem parafii choroszczańskiej, który przybył tu ze swoimi parafianami z Choroszczy i Topilca. Po powitaniu archimandryty w stronę Choroszczy wyruszyła uroczysta procesja – ?Kriestnyj Chod? na czele z Ikoną, archimandrytą Beniaminem, duchowieństwem i wiernymi. W Bacieczkach dołączyli do procesji kolejni wierni. Tu też nastąpiło pożegnanie pielgrzymów starosielckich, a procesja ruszyła dalej. We wsi Łyski odprawiono molebień. Całą drogę pielgrzymi śpiewali tropariony i okolicznościowe pieśni poświęcone Matce Bożej Poczajowskiej. Choroszcz przywitała Ikonę niezwykle uroczyście, obecni byli niemal wszyscy parafianie i rzesze katolików. Po wniesieniu jej do cerkwi odsłużono uroczysty molebień. Przez cały tydzień do choroszczańskiej cerkwi przybywały rzesze wiernych z Białostocczyzny i Grodzieńszczyzny, by pokłonić się Świętej Ikonie. Były to niezwykłe dni w życiu prawosławnej społeczności Choroszczy. Święto Ikony Matki Bożej Poczajowskiej jest drugim świętem parafialnym naszej cerkwi.
Autor: Halina Surynowicz
Urodził się w rodzinie chłopskiej 10 lutego 1890 r. we wsi Skupowo gm. Masiewo pow. Bielsk Podlaski. Studiował w Wileńskim Seminarium Duchownym, które ukończył w 1924 roku. 3 czerwca 1925 r. zawarł związek małżeński z Aleksandrą Stefanowską, ur. 11 listopada 1898 r., c. Eugeniusza i Eugenii. – nauczycielką w szkole powszechnej w Wilnie. Ich ślub odbył się w cerkwi św. Michała w Narewce. 6 sierpnia 1925 r. w monasterze boryso-glebskim w Grodnie Włodzimierz Garustowicz został wyświęcony przez biskupa grodzieńsko-nowogródzkiego Aleksego. 4 października 1925 r. mianowano go wikariuszem dziekana prawosławnego w Bielsku Podlaskim. Przy cerkwi Narodzenia NMP pozostawał do 1 lutego 1926 r. Wówczas powierzono mu obowiązki rektora filii Kuźmicze w powiecie wołkowyskim. Od 1 października 1929 r. pełnił obowiązki proboszcza parafii prawosławnej w Choroszczy, a 27 listopada 1929 r. zatwierdzono go na tym stanowisku. W Choroszczy był proboszczem do sierpnia 1944 r. Od 6 sierpnia 1944 do 25 grudnia 1944 r. pełnił obowiązku proboszcza parafii w Gródku, a potem kolejno w Trześciance, Jałówce, Jurowlanach, Werstoku, ponownie w Jałówce, Kuźnicy, Drohiczynie i Kleszczelach. 1 września 1966 r., po 41 latach pracy duszpasterskiej przeszedł w stan spoczynku. Wówczas zaczął pisać wspomnienia, które w formie felietonów drukowała ?Niwa?. Podpisywał je pseudonimem ?Dziadek Roman?.
Autor: Halina Surynowicz